Pudel
Wszyscy ci, którzy twierdzą, że "ufryzowany" pudel jest jedynie ozdobą salonów i psem do towarzystwa - są w ogromnym błędzie. Badania nad poziomem inteligencji poszczególnych ras wykazały, że pudel zajmuje drugie miejsce, zaraz po border collie. Przy czym jest od bordera znacznie bardziej opanowany i mniej absorbujący. Warto rozwiać też obawy związane z pielęgnacją pudla. Właściciel wcale nie musi spędzać długich godzin na układaniu fryzury psa, a tradycyjne strzyżenie "na lwa" nie jest też obowiązkowe. Czasem zresztą niektórym ta fryzura przywodzi na myśl pawiana, a nie króla zwierząt ;-) Można zatem wybrać jedną z bardziej nowoczesnych fryzur albo obciąć pudla "na zapałkę" dla wygody jego i swojej. I jeszcze ważna informacja - ten pies nie linieje!
Czas więc odczarować pudla - to nie tylko piesek dla babci, ale też świetny kompan młodej aktywnej osoby oraz doskonały psi sportowiec!
Ojczyzną rasy jest Francja. FCI klasyfikuje pudla jako psa ozdobnego i do towarzystwa umieszczając go w grupie IX. Pierwotnie jednak psy te były używane do polowań na ptactwo wodne i są spokrewnione z barbetem. Pudle zyskały uznanie na dworze Ludwika XV i od tego momentu zainteresowanie rasą znacząco wzrosło. Z kolei za Ludwika XVI pudle stały się prawdziwymi ulubieńcami dworu, zaczęto również kierunkować hodowlę na uzyskanie psów coraz mniejszych (miniaturyzacja).
Inteligencja, naturalna chęć i "łatwość" uczenia się oraz ciekawy wygląd zaprowadził pudle na areny cyrkowe, gdzie występowały przez wiele stuleci.
Obecnie pudel ustąpił miejsca innym bardziej "modnym" rasom, jednak nadal dość często wybierany jest na towarzysza rodziny. Jego ogromną zaletą jest nieskomplikowany, przyjazny charakter można by rzec "wrodzona grzeczność". Na dodatek występuje w czterech odmianach, więc w zależności od potrzeb i możliwości można mieć psa maskotkę lub sportowca.
Pudel jest eleganckim psem o harmonijnej budowie. Cechą charakterystyczną rasy jest szata o wełnistej strukturze. Występuje w kilku odmianach barwnych: czarnej, białej, brązowej, srebrnej, płowej. Umaszczenie zawsze jest jednolite, a barwa płowa może mieć odcień pomarańczowy (morelowa).
Warto wspomnieć, że włos pudla występuje też w odmianie sznurowej, jednak w Polsce jest to prawdziwa rzadkość. Włos takiego psa tworzy charakterystyczne sznury typowe dla takich ras jak np. puli.
Pudle hodowane są w czterech odmianach:
duże (tzw.królewskie) 45-60cm w kłębie, waga ok. 22kg
średnie 35-45cm w kłębie, waga ok. 12kg
miniaturowe 28-35cm w kłębie, waga ok. 7kg
toy 24-28cm w kłębie, waga ok. 5kg
Psy wystawowe należy strzyc wg określonych przez wzorzec reguł. Wyróżnia on fryzury "na lwa", "nowoczesną", "szczenięcą" oraz "na terriera". Psy, które nie goszczą na ringach wystawowych lub zdobyły już uprawnienia hodowlane można strzyc wg uznania:) W razie trudności czy wątpliwości zawsze warto skorzystać z usług groomera (psi fryzjer).
Utrzymanie szaty pudla w wersji wystawowej jest pracochłonne, wymaga częstych kąpieli, szczotkowania oraz sporego arsenału kosmetyków. Często trzeba też zabezpieczać włosy papilotami, by pies ich nie pobrudził i nie zniszczył podczas jedzenia czy spaceru. Jeśli jednak pies nie będzie wystawiany, to jego pielęgnacja nie wyróżnia się niczym szczególnym. Potrzebne są jedynie regularne (nie za częste) kąpiele i skracanie włosa, które można wykonać samodzielnie lub udać się do "salonu psiej piękności."
Pudle są na ogół psami zdrowymi i długowiecznymi. Również odmiana "toy" powinna mieć właściwe i "zdrowe" proporcje bez oznak karłowatości i związanych z nią przypadłości.
U białych pudli występuje ryzyko wystąpienia głuchoty (podobnie jak u wszystkich białych psów). Częstym problemem, z jakim pudle (zwłaszcza miniaturowe i toy) trafiają do gabinetu weterynaryjnego, jest stan chorobowy zębów i przyzębia. Dlatego już od szczeniaka czyścimy psu regularnie zęby (raz, dwa razy w tygodniu), co zapobiegnie poważnym i uciążliwym problemom zdrowotnym w przyszłości. Szczególną uwagę należy też poświęcić dość długim, obwisłym i niezwykle obficie owłosionym uszom pudla. Gęsty, wełnisty włos często porasta wnętrze ucha i razem z woskowiną i brudem tworzy istny "czop" utrudniając wentylację i sprzyjając infekcjom. Regularne czyszczenie uszu oraz depilacja rosnących w kanale słuchowym włosów są zatem niezbędne. Jak właściwie się z tym uporać pokaże nam lekarz weterynarii lub groomer.
autor: Liliana Bonk
Udostępnij na Facebooku
