Labrador retriever

Labrador retriever to chodzące źródło niewyczerpanej miłości i radości. Kocha wszystko i wszystkich. Swoim łagodnym usposobieniem podbił najpierw Amerykę, a w niedługim czasie cały świat. Stał się najpopularniejszym psem rodzinnym, a także cenionym psem asystującym, przewodnikiem osób niewidomych, terapeutą. Można powiedzieć, że labrador to po prostu pies idealny.

Rodowód labradora nie sięga w zbyt odległe czasy, jest to rasa stosunkowo młoda. Pierwszy klub rasy powstał w 1916 roku. Ich ojczyzną jest Wielka Brytania. Od początku psy te były związane z pracą w wodzie. U wybrzeży Grenlandii rybacy wykorzystywali je do pomocy w połowach ryb, myśliwi szkolili je do aportowania ptactwa wodnego. Cechą charakterystyczną labradorów jest gęsta i nieprzemakalna sierść oraz ogon przypominający ogon wydry. Labrador nie zawaha się przed skokiem do wody nawet wtedy, gdy jej temperatura wynosi kilka stopni. W aportowaniu z wody (nawet zwykłego patyka) wydaje się być niezmordowany. Dlaczego sierść labradorów nie przemaka? Otóż jest niezwykle gęsta i dobrze przylegająca, ale przede wszystkim pokryta grubą warstwą łoju (sebum).

Standardowy labrador osiąga następujące rozmiary: 56-57cm w kłębie dla psów i 54-56cm w kłębie dla suczek, masa ciała zawiera się w przedziale 26-34kg.

Początkowo jedynym uznawanym umaszczeniem labradorów było czarne. Z czasem uznano apetycznie brzmiące odmiany barwne: czekoladowe i biszkoptowe.

Za ogromną popularnością "labków" kryje się ich radosne usposobienie i chęć współpracy z człowiekiem. Są to psy "łatwe" w szkoleniu, radosne, aktywne i pozbawione agresji. Akceptują inne psy i zwierzęta i nie są zainteresowane walką o przywództwo w stadzie.

Labrador to psi pacyfista - nie nadaje się na psa stróżującego i obronnego. Za to nieustannie okazuje swoją radość z kontaktu z człowiekiem. Częstotliwość machania ogonem jest chyba równa liczbie uderzeń serca, bo labrador cieszy się przez cały czas, nawet we śnie :)

Pielęgnacja labradora nie jest wymagająca. Natomiast szczególnie uważnie należy dbać o właściwą dietę i odpowiednią dawkę ruchu - tak by pies utrzymywał właściwą masę ciała.

Trzeba też pamiętać, że do pełni szczęścia labrador potrzebuje wody, duuużo wody.

Warto regularnie zabierać naszego labka nad jezioro czy rzekę, by zaspokoić jego naturalną i zapisaną w genach potrzebę pływania.

Labradory są na ogół zdrowe i choć średnia ich wieku jest znacznie krótsza, to 12-letni labek w dobrej kondycji to bardzo częsty widok. Problemem w rasie jest dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. U podłoża wielu chorób i zaburzeń (np. metabolicznych, kardiologicznych) leży otyłość - prawdziwa zmora wśród labradorów. Niestety, skłonność rasy do nadwagi, brak konsekwencji właścicieli oraz przekonanie, że labrador jest "grubokościsty" skutkuje tym, że do gabinetów weterynaryjnych są przyprowadzane 50-cio kilogramowe zwierzaki. Labradory cieszą się dobrym apetytem, nie są wybredne i chętnie przyjmują dowody miłości w postaci ciastek :) Dlatego przy pierwszych oznakach nadwagi (zwiększona masa ciała, trudno wyczuwalne żebra) trzeba zmienić psu dietę na karmę typu light, ograniczyć (wyeliminować) przekąski i dbać o codzienną dawkę ruchu - tak by nasz przyjaciel żył jak najdłużej w dobrym zdrowiu i kondycji.

autor: Liliana Bonk

Udostępnij na Facebooku