Golden retriever - cena psów, usposobienie, długość życia

Golden retriever – pochodzenie

Rasa golden retriever pochodzi z Wielkiej Brytanii, a dokładniej ze Szkocji. Została wyhodowana z myślą o wykorzystaniu podczas polowań, do aportowania postrzelonego ptactwa i innej zwierzyny. Stanowi połączenie angielskich spanieli dowodnych, seterów z St. John`s, nowofundlandów i water spanieli. Za przodka wszystkich goldenów uważa się psa o imieniu Nous, a za twórcę rasy - Edwarda Marjoribanksa, szerzej znanego światu jako lord Tweedmouth.

Pierwszy zarejestrowany w Polsce mały golden retriver (a właściwie cały miot) przyszedł na świat w 1990 roku w toruńskim oddziale Związku Kynologicznego. Początkowo na wystawach można było zobaczyć pojedyncze egzemplarze, głównie importowane z zagranicy. Obecnie są tak licznie reprezentowane, że ich oceny dokonuje równolegle na dwóch ringach. W tych wyjątkowych psach o złotej sierści i złotym sercu zakochał się cały świat!

Golden retrievery – czym się charakteryzują?

Goldeny to psy muskularne, o średniej wielkości. Jednak pomimo swojej barczystej budowy mają niezwykle łagodne usposobienie, są oddane, czułe i bardzo inteligentne. Dorosłe psy osiągają wysokość 56-61cm w kłębie, suki natomiast 51-56cm. Masa ciała jest proporcjonalna do wielkości psa i wynosi odpowiednio: 30-36 kg dla samców i 27-33 kg dla suk. Sierść golden retrieverów składa się z gładkiego, miejscami falistego włosa okrywowego oraz bardzo gęstego, nieprzemakalnego podszerstka.

Doskonale rozwinięty zmysł węchu i wybitne zdolności tropiące sprawiają, że rasa ta jest często wykorzystywana przez umundurowane służby do zadań specjalnych: szukania narkotyków i substancji wybuchowych na lotniskach, a także tropienia zaginionych osób.  Golden retriever może z powodzeniem wspierać terapię osób niepełnosprawnych ruchowo lub niewidomych, pomagając im w codziennych czynnościach jako pies asystujący. Rasa ta sprawdzi się w każdej dziedzinie i dyscyplinie poza sytuacjami, w których od psa wymaga się agresji.

Rasa ta zawsze były związana z pracą w wodzie (pomoc przy połowach i polowaniach na ptactwo wodne), dlatego jej przedstawiciele nie przepuszczą żadnej okazji do wykąpania się w jeziorze, rzece czy cuchnącym bajorku. Woda to po prostu żywioł golden retrevierów! Możemy zatem trenować z nim posłuszeństwo, tropienie, skoki przez przeszkody (agility) i wiele innych, mając pewność, że pies zawsze będzie posłuszny, lojalny i przyjazny człowiekowi. Goldeny są skore do nauki i aktywności. Wielokilometrowe i wielogodzinne spacery stanowią dla nich ogromną frajdę.

Ile kosztuje golden retriever? Biały, czarny, biszkoptowy – czy kolor ma znaczenie?

Zastanawiasz się, ile kosztuje golden retriever? Otóż cena za psa rasowego, pochodzącego z certyfikowanej hodowli i posiadającego oficjalne dokumenty ZKWP, waha się między 6 a 7 tysiącami złotych. Na czarnym rynku znaleźć można oferty dotyczące sprzedaży czworonogów o niestandardowym umaszczeniu. Wiedz jednak, że golden retrevier czarny czy biały nie są uznawane przez Polski Związek Kynologiczny.

Dla niedoświadczonych opiekunów rodzaj umaszczenia nie ma aż takiej wagi, często bardziej liczy się cena. To błąd! Jeśli znalazłeś zdjęcie szczeniaka w innym odcieniu sierści niż złoty czy kremowy, możesz mieć niemal stuprocentową pewność, że zwierzę pochodzi z pseudohodowli i nie ma rodowodu. Warunki rozmnażania i wychowywania zwierząt z pseudohodowli często pozostawiają wiele do życzenia, o czym z pewnością wiesz z portali internetowych czy telewizji.

Golden retriver – choroby, które najczęściej atakują rasę

Jak w przypadku wielu popularnych ras psów, również wśród goldenów pojawiają się problemy zdrowotne, spośród których najczęstsze są dysplazje stawu biodrowego. Chcąc nabyć psa tej rasy, upewnij się, że jego rodzice i dziadkowie są wolni od tej przypadłości, a więc posiadają adnotację w rodowodzie o treści "HD A0".

Warto wiedzieć, że goldeny przejawiają również skłonność do zaburzeń pracy tarczycy. Problem ten dotyka głównie psy starsze, w wieku 6-7 lat. Jeśli pupil staje się wyraźnie mniej aktywny, zaczyna przybierać na wadze pomimo normalnego apetytu, a ponadto pojawią się u niego problemy dermatologiczne – warto przebadać go w kierunku niewydolności tarczycy. W tym celu wykonuje się odpowiednie badania krwi w przychodni weterynaryjnej. Jeśli u psa zostanie stwierdzona niewydolność tarczycy, będzie on już do końca życia zmuszony do przyjmowania leków, które jednak są w stanie zapewnić mu wysoki komfort życia.

Ile żyje golden retriever?

Zadbany golden retriever, który dostaje właściwie zbilansowaną dietą i otoczony jest doskonałą opieką, może przeżyć do 10-12 lat. Wiele zależy oczywiście od stanu zdrowia, kondycji fizycznej oraz uwarunkowań genetycznych konkretnego zwierzęcia. Goldeny do późnej starości zachowują dobrą formę i radosne usposobienie ("mentalność szczeniaka").

Labrador czy golden retriever?

Bardzo często goldeny mylone są z labradorami. Dla osób niezaznajomionych z kynologiczną nomenklaturą różnice między nimi rzeczywiście mogą nie być dostrzegalne gołym okiem. Choć są to dwie odrębne rasy, zalicza się je do tej samej grupy – retrieverów, czyli psów wyhodowanych do aportowania postrzelonej zwierzyny. Warto wiedzieć, że golden retriever ma umaszczenie koloru kremowego lub złotego (od czego zresztą wzięła się nazwa rasy). Labrador może mieć sierść w kolorze czarnym, biszkoptowym, czekoladowym, a nawet rudym.

Między goldenem a labradorem jest wiele różnić charakterologicznych. Golden retriever ma bardziej przyjazne usposobienie, ale przy tym niższą tolerancję na stres czy opuszczenie. To idealny pies rodzinny, który łatwo dostosowuje się do trybu życia właścicieli i nie sprawia praktycznie żadnych problemów w wychowaniu. Akceptuje inne psy i zwierzęta domowe, a także jest przyjazny wobec dzieci.

Labrador jest z kolei zwierzęciem bardziej samodzielnym, mniej lękliwym, za to nadpobudliwym, dlatego jego wychowanie wymaga więcej cierpliwości i samozaparcia. Z uwagi na przyjazne usposobienie żadna z tych ras nie nadaje się do stróżowania czy obrony. 

Labrador i golden retriever potrzebują sporej dziennej dawki ruchu (minimum półtoragodzinnej), ale jeśli z jakiegoś powodu nie wyjdziemy z nimi na długi spacer i nie pozwolimy im się wybiegać, to raczej nie zniszczą naszej kanapy ani butów.

Podsumowując podobieństwa i różnice między labradorem i goldenem, można z całą pewnością stwierdzić, że więcej je łączy, niż dzieli. Zarówno jedna, jak i druga rasa będzie świetnym wyborem dla rodzin z małymi dziećmi.

Udostępnij na Facebooku